Donderdag deed ik op mijn vrije dag boodschappen. Bij Zonneveld’s bakkerij in Alphen aan den Rijn kocht ik brood. Bij het afrekenen vroeg ik hoe het ging met de winkel van het bakkersgezin, waar wij al zo’n 14 jaar heel graag komen en die onlangs is verbouwd. Onderdeel van de verbouwing is een prachtige tearoom, die nu gesloten en achter rode linten een trieste aanblik bood. Het antwoord op mijn vraag was dat het minder was, maar zonder geklaag. Precies zoals we deze dienstverlenende en hartelijke bakkersfamilie kennen.
Maar de blik erbij zei me meer dan 1000 woorden … Zo begrijpelijk met de investeringen die de verbouwing hebben gekost. En waar deze crisis een grote aanslag betekent. 1 en 1 = dan niet 3, maar kan een groot teveel zijn.
Op het moment dat ik naar buiten stapte, bedacht ik me dat ik iets kon doen. Ik ging terug en vertelde dat ik tijdelijk in een ziekenhuis werkte. En of ze een mooie taart konden maken voor de zorg-toppers daar. Ik bestelde die taart en rekende af.
Vandaag reed ik naar het ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede met de taart achterin mijn auto. Onderweg bedacht ik me aan wie ik de taart het beste kon geven. De verpleging en de artsen krijgen al best veel van veel hartelijke mensen. Maar de schoonmakers? En de mensen die zorgen dat afdelingen worden omgebouwd tot intensive cares? Die ook ontzettend hard werken, krijgen veel minder of niet.
Aangekomen in Ede, gaf ik daarom mijn taart aan een collega bij facilitair beheer. Met de vraag om ervoor te zorgen dat die taart terecht zou komen bij de #heldenindezorg die ook heel belangrijk werk doen. Later die dag had ze dit mooie berichtje geplaatst op het intranet. #missonaccomplished
Mijn oproep? Werk je – omdat het niet anders kan – nog buiten de deur? En heb je wat euro’s over? Bedenk dan iets om mensen in je bedrijf of organisatie een hart onder de riem te steken. En koop dan bij je favoriete winkel in de #middenstand!
